به گزارش رجانیوز، زهره‌وند کارشناس سیاسی پیمان آب و هوایی پاریس را از جمله این پیمان‌ها می‌داند که قدرت‌های غربی را بازیچه میدان صنعت و توسعه ایران خواهد کرد:
« مشکل اصلی در این پیمان‌های بین‌المللی این هست که کشورهای مشابه ما در تولید اسناد نقشی ندارند بلکه افراد بر پایه نیازها و الزامات کشورهای تولیدکننده شکل میگیرد.»
با امضای پیمان پاریس سران کشورهای اروپایی یکدیگر را در آغوش گرفته و از شادی در پوست خود نمی‌گنجیدند.
پیمان پاریس به این کشورها فرصت داده بود تا کشورهای دیگر جهان مشتری فناوری آنان در انرژی‌های جایگزین مثل باد و خورشید باشند چرا که براساس این توافق کشورها باید استفاده از سوخت‌های فسیلی مثل نفت و گاز را محدود می‌کردند.
این توافق نامه موجب تغییر جهت سرمایه‌گذاری‌ها خواهد شد به طوری که براساس گزارش بانک پاریس تغییر جهت سرمایه‌گذاری از منابع سنتی امروزی به منابع تجدیدپذیر موجب رشد اقتصادی خواهد شد.
اما امضای ایران هم توسط دولت تدبیر و امید پای سند توافق‌نامه پاریس آمده است. توافق نامه ای که بزرگترین مشکلش این است که قابلیت‌های صنعتی - اقتصادی و مزیت نسبی ما که بخش نفت و گاز می باشد را هم هدف گیری کرده است.
براساس توافق آب و هوایی پاریس کشورها برای جلوگیری از گرم شدن زمین باید از خیر سوخت‌های فسیلی مثل نفت و گاز بگذرند. به گفته محمودیان کارشناس اقتصاد انرژی امضا کردن این سند یعنی گرفتن نخستین مزیت ایران بر توسعه‌اش یعنی نفت و گاز:
« اروپایی ها با این ابزار ما و کشورهای در حال توسعه ای را که منابع نفت و گاز دارند را می‌خواهند محدود کنند بنام توسعه. حالا اسمش را می‌گذارند CO2. ضمن این که به اسم آلودگی هوا می‌آیند مانعی در مسیر پیشرفت و آن مزیت اصلی ما در استفاده از انرژی می گذارد. آن ها در عمل مزیت ما را می‌خواهند بگیرند و از آن طرف ما را به فناوری‌های خودشان وابسته کنند.»
رئیس سازمان حفاظت محیط زیست در دفاع از این پیمان آن را به کاهش آلودگی مرتبط دانست و معتقد شد که تخدی از آن هیچ پیامدی برای ایران نخواهد داشت.
«کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای و کاهش آلودگی هوا ارائه دادند. هیچ گونه جریمه‌ای هیچ گونه تحریمی در این توافق‌نامه نیامده است.»
کارشناسان می‌گویند اولا پیمانی که ایران امضا کرده ربطی به آلودگی ندارد. این پیمان عمدتا متوجه و متمرکز هست بر گازهای گلخانه‌ای و دی‌اکسید کربن؛ یعنی سایر مواردی که به هر حال تاثیرگذار هست مثل محیط‌زیست و ریزگردها در این توافق‌نامه دیده نشده است.
دلیل دیگری که پیمان امضا شده از سوی ایران ربطی به آلودگی ندارد این است که این پیمان مربوط به CO2 است و انسان فقط مسئول تولید پانزده صدم درصد CO2 ایست که در گرم شدن زمین دخالت دارد که رقمی نزدیک به صفر محسوب می‌شود و آیا به خاطر این پانزده صدم درصد ایران باید از مزیت‌های نفت و گاز در توسعه صنعتی‌اش محروم شود.
براساس سند پاریس که ایران پای آن را امضا کرد علاوه بر محروم شدن از مزیت‌های نفت و گاز در توسعه صنعتی به قدرت‌های غربی در واردات انرژی جایگزین هم وابسته می‌شویم. آیا کسی می‌آید با امضای پیمانی از داشته‌هایش صرف‌نظر و خود را وابسته به بیگانه کند.
در توافق نامه پاریس، تعهداتی است که به هر حال متوجه ما خواهد کرد که اگر تا سال 2030 یا 2025 نتوانیم ساختارهای اقتصادی کشور را در راستای کاهش گازهای گلخانه‌ای تصحیح کنیم ( که این خود نیازمند سرمایه‌گذاری و تغییر تکنولوژی خواهد بود) می بایست خسارت بپردازیم. در این صورت می‌بینیم که این توافق‌نامه به عوض این که برای ما تسهیل‌کننده باشد، محدودیت‌زا خواهد بود؛ آن هم در شرایطی که ما در رکود به سر می‌بریم. از سوی دیگر ما مواجه با تحریم‌های ناعادلانه هستیم و اگر قرار باشد تغییری هم اتفاق در بخش‌های مختلف صنعتی بیفتد، ما نیازمند لغو کلیه تحریم‌ها هست.»
گفته می‌شود برخی کشورهای نفت‌خیز منطقه مانند عراق زیربار چنین مسئولیت سنگین بین‌المللی برای امضای قرارداد پاریس نرفتند و کشوری مانند چین دومین تولیدکننده گازهای صنعتی آلوده‌کننده هواست هم به صورت محدود و با برخی شرط و شروط آن را امضا و پذیرفته است.
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
نویسنده: 
